Τα (βατο)παιδία παίζει

Σε λίγες μέρες ολοκληρώνονται οι εργασίες της Εξεταστικής Επιτροπής που ερευνά για τις τυχόν πολιτικές ευθύνες του σκανδάλου του Βατοπαιδίου.
Μια καλοστημένη παράσταση πλησιάζει προς το τέλος της και μόλις πέσει η αυλαία θα ακουστούν τα παρατεταμένα χειροκροτήματα ανακούφισης, όχι από τη πλατεία αλλά πίσω από τη μεγαλοπρεπή βελούδινη κουρτίνα.
Κάθε μέλος αυτού του θιάσου έπαιξε το ρόλο του σωστά και καθώς έπρεπε.
Η Νέα Δημοκρατία, με το σύστημα «ράγκμπυ» όπου όλοι τρέχουν μπροστά και πετάνε την μπάλα διαδοχικά πίσω ο ένας παίκτης στον άλλον, κατόρθωσε να πετά κάθε μέρα το μπαλάκι των πολιτικών ευθυνών σε άλλο παίκτη μπερδεύοντας τους αντιπάλους. Βέβαια κατά πως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις οι μόνοι που δεν μπερδεύονται είναι οι Έλληνες πολίτες.
Το Πασοκ της παρθενογένεσης ήρθε σε αυτή τη σκηνή να παίξει τον ρόλο του εξυγιαντή και του τιμωρού. Βέβαια επί χρόνια του «διέφυγε» η σοβαρότητα του σκανδάλου και μόνο όταν ασχολήθηκε σοβαρά τηλεοπτικός σταθμός, και αυτός για τους δικούς του λόγους, ξύπνησε. Για αυτό το καθυστερημένο ξύπνημα δεν δόθηκε καμία σοβαρή εξήγηση. Ασφαλώς όμως όσοι διαθέτουν στοιχειώδη λογική μπορούν μόνοι τους να βγάλουν τα συμπεράσματα τους.
Το ΚΚΕ συμμετέχει στην παράσταση κουβαλώντας το προπατορικό του σύμπλεγμα ότι μόνο αυτό κατέχει την απόλυτη αλήθεια ενώ όλοι οι άλλοι είναι ίδιοι και όμοιοι μεταξύ τους. Βέβαια ενίοτε αναγκάζεται να συνταχθεί με κάποιον από τους άλλους, με τον ίδιο «άλλο» κατά σύμπτωση , αλλά κατά τα άλλα πάντα όλοι είναι ισομερώς ένοχοι και δεν χρειάζεται και πολύ παραπάνω επεξεργασία σκέψης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει τον ίδιο ρόλο που παίζει και στην πολιτική μας ζωή. Δεν συμφωνεί με κανέναν ποτέ. Έχει πάντα τις δικές του πρωτοποριακές ιδέες για τα πάντα αλλά προτιμά να τις εκφράζει απλώς παρά να βρει έναν τρόπο για να τις εφαρμόσει και γενικά δείχνει μια έλξη προς τον ρόλο του κομπάρσου. Οταν αυτό σε ικανοποιεί και σε ολοκληρώνει ασφαλώς και δεν μπορείς να γίνεις πρωταγωνιστής με το ζόρι.
Τέλος ο ΛΑΟΣ, σαν το νεώτερο μέλος του θιάσου, είναι και το πιο θορυβώδες αλλά και το πιο επιπόλαιο. Είναι εκείνο που γυρνά περισσότερο από όλους τους άλλους στα κανάλια για να αποδείξει πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του σε αυτή την παράσταση. Βέβαια στο τέλος βαδίζει όπως όλοι στο δρόμο που οδηγεί ο σκηνοθέτης.

Και έτσι φτάνουμε και στα Χριστούγεννα. Η παράσταση τελείωσε. Οι ηθοποιοί ευτυχείς, οι θεατές δυστυχείς και όλοι αναμένουν με ανυπομονησία το καινούργιο έργο που μελετά ο Θίασος.

Καλά να ήμαστε και Χρόνια Πολλά.