Περιμένοντας τους ... αντάρτες

Τελικά η πολυδιαφημισμένη και με ανυπομονησία ανεμενόμενη ομιλία Καραμανλή δεν απευθυνόταν στην κοινωνία αλλά στο κόμμα. Δεν προσπάθησε να αναγνωρίσει λάθη και πρακτικές ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ και όχι αόριστα αλλά προσπάθησε να λύσει την εσωκομματική του αμφισβήτηση σε απευθείας διακαναλική σύνδεση. Προκάλεσε όσους διαφωνούν με τις αλάνθαστες επιλογές του να τον ρίξουν. Ο Δον Κωστάκης με τον Σάντσο Θόδωρο τα έβαλε με τους εσωκομματικούς ανεμόμυλους. Και δώστου χειροκρότημα το πλήθος από κάτω. Η θα έχουμε επιβολή μονοφωνίας κύριοι η πάμε σε εκλογές! Πολύ δημοκρατικό μου ακούγεται.

Τώρα όμως που το ξανασκέφτομαι μου φαίνεται αρκετά έξυπνο.
Από το να πέσεις από τη Siemens , τον Παυλίδη, τον Βουλγαράκη, τον Ρουσσόπουλο, το Βατοπαίδι, χίλιες φορές καλύτερα οι αντάρτες. Θα γίνεις και ήρωας στη στάνη. Τελικά οι άνθρωποι αυτοί είναι μια κάποια λύση...